Έξω επικονδυλίτιδα:
αγκώνας του τένις

Η έξω επικονδυλίτιδα αποτελεί την πιο συχνή αιτία πόνου στον αγκώνα. Για πρώτη φορά αναφέρθηκε πριν 100 περίπου χρόνια, έκτοτε έχει συνδεθεί τόσο με αθλητικές όσο και με μη αθλητικές δραστηριότητες. Οι ασθενείς είναι συνήθως ερασιτέχνες αθλητές αντισφαίρισης, ηλικίας μεταξύ 35 και 50 ετών, που παίζουν για ψυχαγωγία τένις 2-3 φορές / εβδομάδα. Η φυσική τους κατάσταση δεν είναι καλή, όπως επίσης και σε μέτρια επίπεδα βρίσκεται η τεχνική τους κατάρτιση. Σε αντίθεση με τους ερασιτέχνες αθλητές, οι υψηλού επιπέδου αθλητές αντισφαίρισης λόγω διαφόρων παραγόντων (προθέρμανση-διατάσεις, σωστή τεχνική, καλή φυσική κατάσταση, σωστός υλικοτεχνικός εξοπλισμός) σπανίως υποφέρουν από έξω επικονδυλίτιδα.

Η έξω επικονδυλίτιδα (στη βιβλιογραφία και στα διάφορα έντυπα μέσα αναφέρεται και ως ΄΄αγκώνας του τένις΄΄, λόγω αυξημένης επίπτωσης σε αυτούς τους αθλητές) είναι μία χρόνια τενοντοπάθεια των εκτεινόντων μυών του καρπού, που προκαλείται από καταπόνηση έντονης δύναμης και διάρκειας. Ένας από τους κύριους μύες που πάσχουν είναι ο βραχύς κερκιδικός εκτείνων τον καρπό μυς. Είναι είδος τενοντοπάθειας και ανήκει στα λεγόμενα σύνδρομα υπέρχρησης.

Έχει παρατηρηθεί ότι το 50% των ερασιτεχνών παικτών του τένις, ηλικίας μεγαλύτερης των 35 ετών, έχει αναφέρει τουλάχιστον ένα επεισόδιο συμπτωματολογίας έξω επικονδυλίτιδας. Οι μισοί από αυτούς τους αθλητές παρουσίασαν ελαφράς έντασης συμπτώματα που δεν διήρκεσαν πάνω από 6 μήνες, ενώ οι υπόλοιποι μισοί ασθένησαν πιο σοβαρά με μέσο όρο διάρκειας των συμπτωμάτων τα 2 έτη.

Επιβαρυντικοί παράγοντες για την πρόκληση του ΄΄αγκώνα του τένις΄΄ είναι μία βαριά και δύσκαμπτη ρακέτα με σφικτές χορδές, το ακατάλληλο μέγεθος λαβής, όπως επίσης και η απειρία του αθλητή μαζί με τη λανθασμένη τεχνική στο χτύπημα της μπάλας με το οπίσθιο μέρος της ρακέτας (backhand).

Η έξω επικονδυλίτιδα εμφανίζεται με πόνο στην έξω πλευρά του αγκώνα, ο οποίος έχει ύπουλη εκδήλωση στο ξεκίνημα του παιχνιδιού, στη συνέχεια εκδηλώνεται μετά από κάθε απότομη κίνηση και τελικά εγκαθίσταται καθ΄ όλη τη διάρκεια της αθλητικής δραστηριότητας. Κατά την εξέταση ο αθλητής αναφέρει πόνο στην έξω πλευρά του αγκώνα κατά τη διάρκεια ραχιαίας κάμψης του καρπού υπό αντίσταση. Μία άλλη δοκιμασία που εκτελείται είναι η πρόκληση πόνου σε κάθε προσπάθεια του αθλητή να συλλάβει ένα αντικείμενο ή να τσιμπήσει με την άκρα χείρα σε ραχιαία κάμψη. Κατά τον ακτινολογικό έλεγχο τα αποτελέσματα συνήθως είναι φυσιολογικά, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρούνται αλλοιώσεις στους εκτείνοντες μύες του καρπού. Αντιλαμβανόμαστε ότι η διάγνωση της συγκεκριμένης πάθησης γίνεται κυρίως κλινικά, χωρίς να απαιτείται τις περισσότερες φορές επιπλέον απεικονιστικός έλεγχος.

Η θεραπεία περιλαμβάνει παγοθεραπεία, χρήση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, φυσικά μέσα και τροποποίηση του προπονητικού προγράμματος των αθλητών. Συμπληρωματικά μέτρα όπως η μείωση της τάσης των χορδών της ρακέτας και η καλύτερη επιλογή στο βάρος και στη λαβή (κάτι που υποδεικνύει ο προπονητής) βοηθούν στην αποφυγή νέων τραυματισμών του αγκώνα από καταπόνηση. Η χρήση των περιαγκωνίδων αποτελεί επίσης ωφέλιμο μέτρο αντιμετώπισης και πρόληψης. Οι περιαγκωνίδες έχουν πλάτος περίπου 5-6 cm και τοποθετούνται στο αντιβράχιο ακριβώς κάτω από τον αγκώνα (υποστηρίζεται ότι δρουν θεραπευτικά, μεταβάλλοντας τη διεύθυνση της μυϊκής έλξης και μειώνοντας τη δύναμη που ασκείται στο πάσχον σημείο πρόσφυσης του μυός).

Εάν μετά από 3-4 εβδομάδες τα παραπάνω μέτρα αποδειχτούν αναποτελεσματικά, πραγματοποιείται έγχυση αναισθητικού και κορτιζόνης στο πάσχον σημείο (όχι πάνω από 2-3 εγχύσεις / έτος, διότι προξενούν εκφυλισμό του τένοντα). Σε περιπτώσεις αποτυχίας της συντηρητικής αντιμετώπισης συνιστάται χειρουργική αντιμετώπιση (πολλές φορές χρειάζεται να περιμένουμε και ένα χρόνο για να αποφασίσουμε ότι η συντηρητική θεραπεία έχει αποτύχει).

Ο αγκώνας του τένις αποτελεί μία πολύ συχνή πάθηση, η οποία όμως δίνει πρόδρομα συμπτώματα (μικροενοχλήσεις στην έξω πλευρά του αγκώνα) στους αθλητές. Μία καλή συνεργασία μεταξύ προπονητή, αθλητή και ιατρικής ομάδας μπορεί να προλάβει τέτοια φαινόμενα. Ιδιαίτερης σημασίας θεωρείται το κομμάτι της προθέρμανσης και των διατάσεων που πρέπει να εκτελείται κατά γράμμα από τον αθλητή, μειώνοντας σημαντική τη συχνότητα εμφάνισης του φαινομένου.